Погибший цветок

Из-под снега неожиданно, с осторожностью
Взглянул на мир вестник жизни —
Воспевая конец суровой зимы,
Распустился от тепла земли цветок.
Из зелёного шелка — его красивое платье.
Огненная заря пролилась на его щеках.
Весна дарила ему теплые поцелуи.
Печаль земли тоже растаяла от этой радости.
Лето стелило вокруг него ковры.
Солнце пело над ним.
Цветок из его лучей строил лестницу,
Чтобы небо услышало его «я люблю тебя».
Ночью улыбались ему звезды,
Он с ними беспечно играл.
Но вдруг исчезли все песни:
Ни одной звезды не стало видно среди туч.
Бешено начали лить дожди.
Град начал бить по цветку.
Стали щеки его черными углями,
Шёлковое платье потемнело, иссохло.
Не было уже к утру вестника любви.
Отобрала осень крылья его надежды.
Волей неба исчез цветок:
Оно не увидело его любви, не поняло.

Сæфт дидинæг

Миты бынæй æнæнхъæл, хъавгæйæ,
Ракаст дунемæ царды фидиуæг —
Фыдзымæджы кæроныл заргæйæ,
Райхæлд зæххæн йæ хъармæй дидинæг.
Цъæх зæлдагæй — йæ рæсугъд къабатæ.
Зынг сæуæхсид йæ рустыл акалди.
Уымæн уалдзæг фæкодта хъарм батæ.
Зæххы маст дæр йæ цинæй батади.
Сæрд йæ алварс фæтыдта гауызтæ.
Хур-иу систа йæ сæрмæ зарынтæ.
Дидин уый тынтæй асин арæзта,
Цæмæй фехъуса арв йæ «уарзын дæ».
Æхсæв худтысты уымæ стъалытæ.
Дидин семæ æнæмæт хъазыди.
Фæлæ уалынмæ нал хъуыст зарджытæ:
Иунæг стъалы дæр мигъæй нал зынди.
Знæтæй райдыдта къæвда уарынтæ.
Ихдзæф дидиныл уайтагъд ауади.
Фесты уадултæ сау æвзалытæ,
Дари къаба ныттар и, баруади.
Нал уыд райсоммæ уарзты фидиуæг.
Фæззæг байста йæ ныфсы базыртæ.
Арвы азарæй фесæфт дидинæг:
Уый нæ федта йæ уарзт, нæ базыдта.

***
С неба этой ночью серебряными нитями
Спустится на землю весна.
С любовью к жизни тяжелыми каплями
Рассеет по миру новые надежды.
Слышна тягучая песня дождя.
Друг к другу её несут тучи.
Бегут наперегонки, и тут же тает
Та, что выиграла, ударившись о скалу.
Молодой листве берез
Очень нужен сегодня слушатель.
То, что обычно она торжественно скрывает,
Сегодня нам открывает.
И тогда вокруг меня обвиваются,
Как шушуканье берез, мечты.
Будто слышу я вновь твой голос,
Будто снова вижу твои следы.
Но ты далеко. Мой сон меня обманывает.
Между нами тысячами — капли дождя.
И все же как отрадно сердцу в груди,
Оттого что мы стоим под одним дождём.

***
Арвæй ахсæв æвзист æндæхтæй
Уалдзæг зæххыл йæхи æруадздзæн.
Цардбæллонæй уæззау æртæхтæй
Ног ныфсытæ бæстыл æртаудзæн.
Уады ивæзгæ зарæг хъуысы.
Уый кæрæдзимæ скъæфынц мигътæ.
Сисынц дугътæ 'мæ уайтагъд сысы,
Чи фæразæй, къæдзæхы тигътыл.
Бæрз бæлæсты æвзонг сыфтæры
Бахъуыд абон æхсызгон хъусæг.
Цы фæдзурынц сæ буц сæр-сæры,
Уый нæ ахсæв нæ кæнынц сусæг.
Уæд æртыхсынц мæ алварс рогæй,
Бæрзы хъус-хъус ныхасау, сæнттæ,
Цыма хъусын дæ хъæлæс ногæй,
Цыма ногæй уынын дæ фæдтæ.
Фæлæ дард дæ, мæ фын мæ сайы.
Не 'хсæн къæвдайы 'ртæхтæ — минтæй.
Риуы зæрдæ уæддæр куыд райы,
Иу къæвдамæ кæй лæууæм, уымæй.

***
Когда зима ткёт из инея шёлк,
Когда тает белый клок снега на моей щеке,
Мое сердце скучает по весеннему дождю —
Сквозь сон я слышу его тихую песню.
Как будто время начало лениться…
Или оно не хочет нас покидать?
Наверное, наш хладнокровный сосед
Из тьмы наших душ слагает сказки.
Но он боится, его положение опасно:
Грозит ему зеленая весна.
Скоро сердце, полное новых надежд,
Будет радоваться золотому солнцу на заре.

***
Зымæг куы уафы халасæй зæлдаг,
Куы тайы миты урс бындзыг мæ русыл,
Мæ зæрдæ мысы уалдзыгон къæвда.
Мæ мидфыны йæ мынæг зарæг хъусын.
Цыма та зивæг райдыдта зымæг...
Æви йæ махæй ацæуын нæ фæнды?
Æвæццæгæн, нæ уазалдзæст хæстæг
Нæ удты тарæй аргъæуттæ нывæнды.
Фæлæ тæрсы, йæ уавæр у тæссаг:
Цъæх уалдзæг æм ныридæгæн æвзиды.
Рæхджы та зæрдæ, ног ныфсытæй дзаг,
Сызгъæрин хурыл цин кæндзæн æхсиды.